سالگرد یک مرثیه!

این نیز بگذرد

یک سال پیش برای آخرین بار هوای بهاری شیراز رو تو ریه هام جا دادم و مادرم رو به آغوش گرفتم. آغوشی که چند ثانیه بیشتر طول نکشید تا نذارم بغضی که توی گلوم بود بشکنه و آخرین تصویر مادرم از من در حال گریه و همراه با اشک باشه. آغوشی که هنوز در حسرتشم که چرا بیشتر خودم رو توش رها نکردم. یکسال پیش بود که برای اولین بار بغض پدرم رو دیدم. پدری که همیشه مایه افتخارمنه و پشتم به بودنش گرمه. بغضش خرابم کرد، ولی نذاشتم ببینه که دارم فرو میریزم. یکسال پیش بود که برای آخرین بار از کنار دروازه قرآن گذشتم و همون لحظه بود که بغضم ترکید و تا ساعت ها راحتم نگذاشت. انگار که قلبم رو جا گذاشتم و یه کوله بار خاطره.

یکسال میشه که از شهرم و خونم دور شدم و تن به تبعید خود خواسته ای دادم که تا امروز ادامه داره. اون روز به خودم قول دادم که هر جا باشم یه روزی به اون دیار که متعلق به منه بر میگردم و امروز هم قولم رو تکرار میکنم.

من بر میگردم به وطنم ، به جایی که متعلق به اونجام. به امید یه روز خوب میمونم تا خاکی رو که از شهرم به امانت به همرام آوردم به اونجا برگردونم.