سرمقاله خط صلح شماره ۱۸

در ابتدا

نسرین ستوده

نوشتن این چند سطر تنها از این بابت است که بگوییم در خط صلح می‌دانیم که نسرین ستوده عزیز در اعتصاب غذا به سر می‌برد. نسرین ستوده فعال حقوق بشر و وکیل دادگستری، عضو کانون مدافعان حقوق بشر، کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز علیه زنان، و انجمن حمایت از کودکان بوده و وکالت پرونده‌های بسیاری از فعالان حقوق بشر، فعالان حقوق زنان، کودکان قربانی کودک آزاری و کودکان در معرض اعدام را بر عهده داشته است. ستوده در سال ۱۳۸۸ (۲۰۰۸ میلادی) برنده جایزه حقوق بشر «سازمان حقوق بشر بین‌الملل» شد. نسرین ستوده سیزدهم شهریور ۱۳۸۹ بازداشت شد. این وکیل دادگستری به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی، تبانی و تبلیغ علیه نظام و عضویت در کانون مدافعان حقوق بشر» به تحمل ۱۱ سال حبس تعزیری، ۲۰ سال محرومیت از وکالت و ۲۰ سال ممنوعیت خروج از کشور و به جرم «تظاهر به بی‌حجابی» به پرداخت ۵۰ هزار تومان جریمه نقدی محکوم شده است. وی در اعتراض به عدم اجرای آئین نامه اداره امور زندان‌ها و محرومیت از حقوق یک زندانی از جمله عدم دسترسی به تلفن و ایجاد انواع محدودیت‌ها برای ملاقات با فرزندان خردسال خود و همچنین به مناسبت تشکیل پرونده کیفری و صدور قرار ممنوعیت خروج از کشور برای همسر و دختر ۱۲ ساله‌اش، از روز چهار شنبه ۲۷ مهر دست به اعتصاب غذا زده است.

مرحوم احمد قابل

همچنین به یاد بیاوریم که احمد قابل پس از مبارزه‌ای سخت برای زندگی در اول آبان ماه، درست همزمان با نگاشته شدن این سطور، جان به جان آفرین تسلیم کرد. وی پژوهشگر دینی و از فعالان سیاسی منتقد جمهوری اسلامی و دارای حکم اجتهاد از آیت الله حسین‌علی منتظری بود. ایشان از منتقدان سرسخت علی خامنه‌ای رهبر ایران بود که طی چندین نامه به وی انتقادهای بسیار تندی را از او مطرح کرد. در سال ۱۳۸۰ بازداشت و پس از تحمل ۱۲۵ روز زندان انفرادی در اوین، به قید وثیقه آزاد شد. اتهامات او در آن زمان اقدام علیه امنیت ملی، اهانت به رهبر و تبلیغ علیه نظام عنوان شده بود. در ۲۹ آذر ۱۳۸۸ احمد قابل که بعد از مرگ آیت الله منتظری برای مراسم تشییع او از مشهد به قم سفر می‌کرد در بین راه نیشابور بار دیگر بازداشت شد. روز ۲۱ خرداد ۱۳۸۹ پس از تحمل حدود ۱۷۰ روز زندان، با قرار وثیقه ۵۰۰ میلیون ریالی و با حکم رییس شعبه ۵ دادگاه انقلاب مشهد آزاد شد. اولین جلسه دادگاه قابل، درحالی‌که او را با پابند به محل دادگاه آورده بودند، ۲۹ اردیبهشت برگزار شد. وی سال گذشته به دنبال تشخیص تومور مغزی از زندان به بیمارستان منتقل شد و تحت عمل جراحی قرار گرفته بود. همچنان او اوایل تیرماه سال جاری برای درآوردن ترکشی که از دوران جنگ ایران و عراق در بدن او بود، جراحی شد. این پژوهشگر دگراندیش دینی به دلیل وخامت وضعیت جسمی، روز دوشنبه ۲۴ مهرماه به کما رفت. پزشکان مرگ مغزی آقای احمد قابل را اعلان کرده‌اند و حیات نباتی ایشان تا لحظه مرگ به وسیله دستگاه‌ها ادامه داشت.
و در ماهی که گذشت شاهد سیل بهشهر در شمال ایران بودیم که منجر به از دست دادن تعدادی از هم‌وطنانمان شد. تعدادی از دختران دانش آموز قربانی سیاست مقدس نگاه داشتن جنگ شدند. آن‌ها در بی مسئولیتی مسئولین کشور در اردوی راهیان نور جان خود را به راحتی از دست دادند. فراموش نمی‌کنیم که ایران رکورد دار مرگ و میر بر اثر حوادث رانندگی در جهانند. زلزله زدگان ورزقان و اهر با فرا رسیدن فصل سرما در شرایط سختی در چادرهای خود به سر می‌برند. چرا که وعده اسکان دو ماهه آن‌ها مانند خیلی از وعده های دیگر مسئولین محقق نشد. ملت ایران این روزها با شدیدترین مشکلات اقتصادی ممکن روزگار می‌گذرانند و هنوز انرژی هسته ای حق مسلم خیلی‌هاست. از یاد نبرده‌ایم که عماد بهاور، ژیلا بنی یعقوب، بهمن احمدی عمویی، بهاره هدایت، عیسی سحرخیز، مهسا امرآبادی، مسعود باستانی، شبنم مددزاده، عبدالله مؤمنی، محبوبه کرمی، احمد زید آبادی، لوا خانجانی، مجید توکلی، هانیه صانع، مصطفی تاج زاده، حسین رونقی، نوید خانجانی و خیلی‌های دیگر همچنان در زندان به سر می‌برند و هر روز اسامی جدیدی به این فهرست بلند و بالا اضافه می‌گردد.
خارج از ایران، در سوریه هنوز رژیم اسد به جنایت‌های خود ادامه می‌دهد و اندک امیدی به برقراری صلح در این کشور نیست. اخضر ابراهیمی، پیرمرد کهنه کار سازمان ملل نیز با کمترین امیدی، به دنبال روزنه‌های میکروسکپی امید برای برقراری صلح می‌گردد و تلاش می‌کند تا طرفین را پای میز مذاکره بنشاند. جامعه جهانی نیز همچنان منفعلانه عمل کرده و تنها نظاره‌گر جنایت‌های هر روزه در حلب و دیگر شهر های سوریه است. بی شک نقش جمهوری اسلامی، حزب الله لبنان، روسیه، چین و همین طور سکوت غیر قابل درک کشورهای غربی در شعله‌ور شدن آتش درگیری‌ها و جنگ داخلی در سوریه غیر قابل انکار است.
این‌ها را نوشتیم تا بگوییم این شماره خط صلح با احترام به تمام فعالین و ناظرین حقوق بشر در جهان، تقدیم می‌شود به روح بزرگ و مقاوم و همیشه مبارز احمد قابل و نسرین ستوده همیشه استوار و ستودنی و ملت بی‌گناه و خسته از جنگ سوریه. درود و سلام ما به تمام مبارزین راه آزادی در هر کجا که هستند.
به امید روز های بهتر و صلح همه گیر و همیشگی

——————————————————————————————————————————
* این مطلب در شمارهٔ ۱۸ ماهنامهٔ حقوقی- اجتماعی “خط صلح”، به صاحب امتیازی مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران منتشر شد
* دریافت فایل پی دی اف نشریه خط صلح ، شماره ۱۸